“Është një  akumulim shpirtëror i dhimbjeve dhe gëzimeve të jetës sime, i ëndrrave dhe zhgënjimeve humane dhe artistike”

Tenori  shqiptar  me  famë botërore,  Agim Hushi,   ka sjellë para  pak muajsh  “Amore Grande”, një disk për të cilin është vlerësuar maksimalisht nga kritika. Sipas Hushit kjo është “frut” i maturitetit të tij muzikor dhe profesioanl, një  prej ngjarjeve më të bukura të jetës  së  tij. Në  intervistën  e dhënë për “Elite”,  Hushi rrëfen emocionet e daljes së albumit, reagimet e para nga personalitete  të shquara  shqiptare  dhe të huaja. Ai sqaron edhe për indiferencën artificiale të drejtuesve          të institucioneve shqiptare, mungesën në 100  vjetorin e Pavarësisë, jetën në Vjenë dhe shumë të tjera…

 

Prej  pak muajsh  keni nxjerrë në treg  albumin tuaj  “Amore  Grande”,   çfarë   është për  ju  ky album, si do ta konsideronit? Si ka qenë impakti në publik?

“Amore Grande” është ngjarja më e bukur e jetës sime. Një grumbullim përvoje shumëvjeçare, një akumulim shpirtëror i dhimbjeve dhe gëzimeve të jetës time, i ëndrrave dhe zhgënjimeve të mija humane  dhe artistike,  i  përvojes time  vokale dhe i maturitetit tim  muzikor e profesional, i një përvoje njerëzore në të gjithë dimensionet e sa j. Dalja me një “CD” timen vazhdonte të qendronte para meje si një  sfidë edhe më e madhe se vetë “Sydney Opera  House”, apo  edhe  kryerole të tenorit që unë i kisha kënduar me shumë sukses në skena të mëdha e të vogla, por i vlerësuar maksimalisht.

Në  shpjegimin që i keni bërë  titullit, keni thënë që bota  ka nevojë për më shumë dashuri. Cila është ndjenja që ju karakterizon ju për momentin dhe cila  ndjenjë karakterizon botën sipas jush?

“Amore Grande” ka si qëllim të sjellë më shumë dashuri tek secili prej dëgjuesve.  Në  një  botë kaq të agravuar si kjo  e jona, kur edhe artit të vërtetë po i’a zënë vendin shitësat e shpirtrave dhe menaxherët  biznesmen, ku  pak ose aspak mendohet  për vlerat  e vërteta  dhe për efektin shkatërrues në shoqërinë njerëzore, që shkakton mungesa  e  edukimit shpirtëror,  ndjenja  e së bukurës reale,  “Amore  Grande”  vjen si  një  apel për  shërim  shpirtëror të  botës  që po jetojmë dhe një   rikthim në  vlerat   e artit të vërtetë. “Amore Grande” është një amalgamë i fuqishëm emocionesh  pozitive që bashkë  me momentet sentimentale,  ndoshta  dhe me ca pika  lotësh sjell forcë dhe rizgjim për çdo shpirt njerëzor të fjetur…

Keni  marrë urime pafund  për këtë album nga njerëz të njohur, kryeministra, presidentë etj, por asnjë urim zyrtar  apo jo  zyrtar  nga presidenti apo  kryeministri shqiptar.  Ju  ka lënduar  kjo indiferencë e tyre?

Të jem   i  sinqertë  me ju,  reagimet  e para  për “CD” ishin kaq befasuese  sa ato  nuk  kaluan as vëmendjen e zyrtarëve të niveleve të ndryshme. Ambasadori  i  Shqipërisë këtu në  Vjenë,   Zoti Minarolli  është  dëgjuesi im   i  parë  shqiptar  i “CD”-së.  Pasi  e dëgjoi Zoti Minarolli u shpreh se e dëgjonte “CD” çdo ditë, madje një herë më tha se gjatë 10 orëve rrugë nga Vjena në Tiranë me makinë e kishte  bërë nën shoqërinë  e “Amore Grande”. Ishte ideja e menaxhmentit tim  që t’ia dërgonte  edhe  disa personaliteteve  botërorë “CD”  si  dhuratë  dhe reagimi nuk   vonoi. Kam marrë letra me fjalët më të bukura dhe  mjaft prekëse nga Giorgio Napoletano, kancelarja Merkel, Elisabeta e II e Anglisë, Fisher, Barroso etj. Në  ato momente u ndjeva keq, kur mendova se po i dërgoheshin “CD”-të e mija presidencave të hua ja dhe mendova se s’do ishte as fisnike dhe as patriotike mos t’i dërgoja unë vetë një kopje të “Amore  Grande”, të shoqëruar me nënshkrimin tim  dhe  me  një letër   shumë  dashamirëse edhe  presidentit   shqiptar   Zotit   Nishani.  Kjo ishte  arsyeja  pse e ndjeva  të domosdoshme t’i dërgoja z. Nishani “CD” time dhe jo për reklame siç kam dëgjuar të  komentohet  nga  dikush. Vërtet  mund  të  gjendet  ndonjë  njeri  që ta besojë se “Amore Grande” do të shitet në Vjenë më shumë nëse do të dërgonte urimet për të, Presidenca   shqiptare?   Që  jo vetëm  s’denjoi të thoshte  faleminderit  për dhuratën,  por me arrogancën  e sa j institucionale  nuk denjoi as të sqaronte për këtë fakt edhe  kur shtypi dhe media shqiptare  e bëri publike indinjatën time të shprehur në “facebook”.

Jeni  shfaqur   në  spotin  e  Partisë  Socialiste gjatë  fushatës  zgjedhore.  Përse zgjodhët të përkrahnit këtë parti?

Kam  mbështetur  Berishen dhe  votuar  PD-në, deri në ditën  e vrasjes  së Azem Hajdarit. Por, gjithsesi duke ndjekur me  paanësi  qeverisjen socialiste  deri  më  2005,  vazhdoja   të besoja se  Berisha  ishte   mbase  akoma   njeriu që mund të kishte mësuar nga gabimet e tij dhe megjithëse isha  përballë tij në  Kava jë në zgjedhjet e përgjithshme, ndoqa kursin e Nanos dhe i lashë votat e mia të panumëruara,  që u vodhën masivisht. Sigurisht jo  se s’doja unë të numëroheshin,  por nuk m’i  numëronte askush dhe u  ktheva  me  paqe  në Vjenë pa  bërë zë. Berisha më 2005 premtoi qeverisje me duar të pastra, por rrugës së pushtetit ai tregoi se s’kishte ndryshuar aspak, derisa e mbylli sundimin  e tij me duar  të përgjakura. Personalizimi absolut i pushtetit, lufta dhe hakmarrja ndaj gjithkujt qe s’ishte me të, e bënë Berishën nga premtues të lirisë dhe duarve të pastra, në një  të etur për pushtet qoftë edhe me gjak,  siç e tregoi 21 Janari dhe viktimat e Gërdecit. Berisha e ktheu punën e qeverisë në një  fushatë të padurueshme elektorale dhe qeverinë në parti  duke i kthyer shqiptaret  pothua j në armiq të njëri-tjetrit. Kjo ishte absolutisht një  diktaturë e re dhe zgjidhja e duhur ishte veçse largimi i Berishës. Për  këtë arsye  unë vendosa të përkrah  “Rilindjen”  si  e vetmja mundësi qeverisëse për Shqipërinë dhe Edi  Ramën si  liderin e ri  modern të Shqipërise Europiane.

Mala jzia, Singapori, Britania e Madhe, Hungaria, Kina etj,   janë disa prej shteteve ku keni performuar. Cili nga këto koncerte ju ka dhuruar më shumë emocione dhe do ta konsideronit më të suksesshmin?

Çdo koncert apo evenimet artistik sado i vogël apo i madh qoftë ai  ka vlerën e tij unike. Njohja me kultura të ndryshme, takimet  me lider dhe personalitete të ndryshme të botës i kanë dhënë karrieres time jo  vetëm  larmi, por dhe e kanë pasuruar atë.  Kam lënë gjurmë  në “Mala jzian Lirik  Opera”, në  produksionin e  parë  historik të kësa j  kompanie  duke  kënduar  dhe  marrë vlerësimet  maksimale  në  operan  “Toska”,   në rolin e “Kavaradosit”,  ku  ka qenë i pranishëm dhe ambasadori  shqiptar  i asa j kohe në Kuala Lumpur,  Zoti Ha jdar Muneka j  dhe  mbase  kjo ka qenë  ngjarja më e bukur e jetës  time.  Kam kënduar  me  gjithë  shpirt  dhe  kam  marrë  jo vetëm duartrokitjet dhe vlerësimet maksimale nga  mijëra spektatorë  nëpër botë  dhe kritikët janë shprehur me nota maksimale kudo ku kam interpretuar. Të këndosh për njerëzit, të lëvizësh shpirtin  e  tyre  është  diçka  që  vetëm   forca religjioze e Zotit dhe e artistit  të vërtetë  mund ta bëjë.  Kudo ku  kam shkelur kam dhënë nga shpirti im  dhe kam marrë  urime nga e gjithë bota.

Keni  marrë një  sërë çmimesh, në Australi, Shqipëri etj. Cili çmim ka qenë më i rëndësishmi për ju?

Pa  dashur të bëj  modestin, ju siguroj se çmimi më i madh për artistin janë njerëzit e zakonshëm çdo ditë, kudo ku  me takojnë dhe më shprehin mirënjohjen  dhe vlerësimin e tyre për artin tim. Nuk  ka çmim më të madh se sa kur njerëzit pavarësisht         dekoratave apo                vlerësimeve formale   luajnë  “CD”   tënde   në  shtëpi,   në makinat e tyre. Nuk  mund të rri  pa falenderuar në këto momente  Presidentin  Bamir Topi  për çmimin “Mjeshtër i Madh”, Bashkinë e Kavajës per titullin “Qytetar Nderi”,  Kryeministrin  e Australise  për  titullin “Emerging Artist  of  the Year   2000”,  Fondacionin  “Jean   Potter”   per Titullin  e Karrierës, Universiteti i Qingdaos në Kinë për Titullin Profesor.  Çdo titull  është  një vlerësim, por dhe një  mirënjohje  nga ana ime, që me kalimin e kohës veç rritet për të gjithë ata persona të mëdhenj dhe që nderuan kaq shume punën dhe arritjet e mia. Por s’mund ta fsheh se Titulli Qytetar Nderi nga qyteti im, Kava ja është gëzimi   dhe nderi më i madh, që i është  bërë jetës dhe arritjes time profesionale.

Të  rikthehemi pak në vite…përse zgjodhët këtë rrugë?

Unë  u   rrita  me  libra  të  cilat  fillova  t’I lexoj ende  pa  hyrë në klasën e parë,  por në netët e  gjata  në Kavajë  pranë  radios së vjetër,  unë isha  mbërthyer  edhe nga një magji  tjetër   e qua jtur  “Italia Sera”. Megjithëse mbarova letërsinë dhe kisha plot ëndrra të bëhesha një shkrimtar,  magjia ime e vjetër  e “Italia Sera”, po  rritej me  forcën  e  një orteku që do zinte përfund diplomën dhe planet e mia të letërsisë. Mustafa Krantja, pasi më dëgjoi, më tha se një zë i tillë i duhej një  kombi vite t’i  vinte.  Marije Kraja,  Rozmari Jorganxhi,  Avni  dhe Nina Mula, Simon Gjoni mësuesi  im  i parë  i solfezhit, Lili Tafaj  mësuesja   ime e  pianos,   profesori  im i ardhshëm  i  Konservatorit,  Ramiz  Kovaçi, pasi më  dëgjuan,  me  unanimitet   i  kërkuan  shtetit të asaj kohe që unë të trajtohesha  si një  rast  i veçantë. U emërova solist në “TOB”, pa mbaruar shkollë muzike dhe pas një viti fillova nga e para studimet  e rregullta në Konservatorin e Muzikës pa bërë konkursin tradicional të pranimit. Kështu filloi rruga e këngës time.

Ka pasur çaste në jetën tua j, kur keni dëshiruar të bëni diçka tjetër, jeni ndjerë ndonjëherë i penduar për zgjedhjen që keni bërë?

Jo.   Asnjëherë  s’kam  menduar   se kam gabuar në zgjedhjen time.  Operan  e kam dashur dhe punën me zërin e konsideroj si  një  nga misteret më  të mëdha dhe  ende  të  pazgjidhura   të qënies njerëzore, me hapësira dhe potenciale të jashtëzakonshme ende të paeksploruar plotësisht.

Australia, një  shtet ku keni bërë karrierë,  por dhe jeni   vlerësuar.  Cilat  janë  kujtimet tuaja  më të bukura aty?

Australia  është  vendi  që  “kurorëzoi” ëndrrat  e mia së pari, për një  jetë më të mirë për mua dhe familjen time. Vendi që më bëri shtetas të saj për 9 mua j me motivin “Talent botëror”, vendi që më dha nderet dhe ato  mundësi të jetoj  me dinjitet si  qenie njerëzore por dhe si artist,  duke punuar në një  nga operat më të bukura të botes, “Sidnei Opera  House” dhe me personalitete  botërore  si Richard Boninge apo bashkëshortja e tij legjendare, Dame Joan Sutherland që u bënë edhe miqtë dhe përkrahësit e mi më të mirë në kontinentin më të largët. Çdo ditë që kam jetuar në Australi është e mbushur me kujtimet më të bukura në skenë, me njerëzit e mrekullueshëm dhe natyrën magjepsëse të sa j.

Shumë persona ju konsiderojnë si tenorin më të mirë. Si ndjeheni kur dëgjoni këto fjalë nga njerëz që e njohin shumë mirë zhanrin e muzikës tuaj?

Është e vërtetë kjo, megjithëse ka një relativitet në çdo vlerësim ashtu si dhe subjektivitet. Por duke u nisur nga kriteret e vlerësimit profesional të vokalit nuk  është e vështirë për një  specialist të vërtetë të dallojë një  tenor të madh, nga një  tenor i zakonshëm apo dhe mediokër që paguan për të bërë zhurmë të madhe në media e kudo. E të tillë sot në botë ka plot që paguajnë të ashtuqua jturit menaxherë dhe kompani “PR” për t’u bërë reklamë dhe krijuar emër. Por zhurma dhe emri në fund zhbëhen dhe ajo që mbetet është vetëm zëri.  Personalisht ndihem plotësisht  në paqe me vehten  dhe arritjet  e mija dhe mbi të gjitha e di shumë mirë se kush jam dhe cilat janë vlerat e mia.

Shqipëria nuk  ju ka lënë shumë mundësi, që të shpalosnit talentin tua j për të rritur dhe cilësinë e artit këtu. Mendoni në të ardhmen të riktheheni në Shqipëri, për të kënduar?

Është  shumë e saktë  pyetja  dhe konstatimi  juaj i vëmendshëm.  Unë në Shqipëri kam filluar karrierën  time shumë i ri  dhe është  normale  që duhej edhe  të kontribuoja për atdheun tim.  Por pas konkurrimit tim  elektoral përballë Berishës më 2005, pavarësisht se për një periudhë unë vazhdoja të isha i ftuar në premiera të mëdha si “Aida”, ku këndova “Radamesin” e parë  shqiptar,  “Trovatore”  rolin e “Manricos” dhe  isha tenori  kryesor në kremtimet e 95 Vjetorit të Pavarësisë në Vlorë më 2007, më pas dyert e operas u mbyllen përfundimisht për mua. Një hakmarrje e verbër e pushtetit që jo vetëm unë, por as publiku artëdashes i kryeqyetit, jam i bindur nuk  ia  fali. Kulmi  ishte kur në 100  vjetorin e Shtetit Shqiptar, që u personalizua plotësisht si ngjarje nga Partia e Berishës, jo vetëm unë, por shumë artistë të tjerë shqiptarë u mba jten larg skenës dhe të drejtës për të marrë pjesë në gëzimin e natyrshëm  për të gjithë artistet shqiptare për të shpalosur talentin e tyre në këtë ditë të shënuar. Unë besoj se largimi tani i “shërbetorëve” pa dinjitet të pushtetit që rrezuam me votë do ti hapë rrugën të gjithë atyre artistëve shqiptarë që e meritojnë të kontribuojnë në skenën e atdheut të tyre, duke përfshirë këtu edhe vehten time. Unë jam i bindur se do kthehem në atdhe, më i mirëpritur se kurrë nga publiku im që më ka duartrokitur në vite …